Hee lieve lezers!
Zeven jaar geleden las ik een boek, waar ik echt door omvergeblazen werd. De jaren verstreken en het boek heeft me nooit losgelaten, maar waarom dat was, dat wist ik na elk verstrijkend jaar een beetje minder. Toen jaren later de prequel ervan werd aangekondigd, wist ik wat ik moest doen: het boek opnieuw lezen. Dat deed ik met veel plezier voordat ik in de prequel begon.
- Titel: Een zee van leugens
- Auteur: E. Lockhart
- Uitgeverij: De Fontein
- Gelezen van 8 tot en met 9 oktober 2022
Het verhaal over Cadence, Johnny, Gat en Mirren is verteld, de waarheid is achterhaald, maar het heeft nog een staartje. In Een zee van leugens wordt het verhaal de drie Sinclair zussen verteld, hun geheim, hun leugens.
De schrijfstijl van deze twee boeken, hoewel er zeven jaar tussen het schrijfproces zit, lijken precies op elkaar. Hoewel het verhaal vanuit een ander personage wordt verteld, voelt het hetzelfde aan. De korte hoofdstukken, de afwisseling tussen zowel beschrijvende als belevende alinea’s en vooral de onstuimige vertelvorm. Hierdoor lijkt het soms alsof het door hetzelfde personage wordt verteld, hoewel dat niet zo is. Er komen veel dezelfde namen in voor en het speelt zich allemaal op dezelfde plek af. Toch zijn er genoeg nieuwe personages en wendingen om er een nieuwe draai aan te geven.
Wel is de wow-factor een stuk verminderd. In Wij leugenaars viel nauwelijks te voorspellen waar het verhaal op uit zou draaien, maar wetende dat in Een zee van leugens wellicht hetzelfde pad wordt bewandeld, haalt het een stuk van de spanning, van het verrassingselement weg. Dat wil niet zeggen dat er geen spanning wordt opgebouwd, want het niet weten van wat waarheden en wat leugens zijn zorgt hier evengoed voor.
De sterkste kant van het verhaal, maar ook de valkuil, is de familie. Het verhaal is vanuit één perspectief verteld, maar het brengt zoveel verschillende personages tot leven. De manier waarop de hoofdpersoon anderen omschrijft, hoe zij hen beleeft, hun gevoel, geur en uiterlijk aan de lezer overbrengt is bewonderingswaardig. Je wordt erin meegesleurd, alsof je hen zelf hebt leren kennen. Maar daartegenover staat al het onderlinge venijn, het manipuleren en het narcisme.
De familie Sinclair is namelijk allesbehalve vredelievend, betrokken en toegankelijk. Het gaat om status, uiterlijk en eigen belang. Maar er heerst een bepaalde mate van vrijheid en saamhorigheid, een ideaalbeeld waardoor je bijna het gevoel krijgt dat je er deel van uit wilt maken, hoewel er achteraf gezien meer negativiteit dan positiviteit heerst. Dit heeft ook invloed op de dubbele manier waarop er omgegaan wordt met problematieken als verslavingen, verlies en dood. Soms mist er een stukje menselijkheid in, terwijl het aan de andere kant gewoon past bij de familie, bij de personages.
Het is moeilijk om een recensie te schrijven over een boek waarvan de auteur je heeft gevraagd om erover te liegen naar anderen. Dus als je wilt weten of mijn recensie wel enige waarheid bevat, raad ik je aan om Wij leugenaars en Een zee van leugens zelf te lezen en het te beoordelen.
Beoordeling:
~ Minca